خانه های امروز جمع جبری است از پاکت هایی که برای تامین نیاز های اولیه انسان تعریف شده اند، خواب اتاق خواب ، پخت و پزی آشپزخانه ، شست و شوی حمام، تعامل و رفت و آمد پزیرایی و حاصل جمع این فضا ها ، خانه را شکل می دهد. فارغ از اینکه این نیاز ها به درستی شناخته شده اند و نیاز های اولیه بشر در قرن 21 همچنان بی کم و زیاد، همان است که بوده، شکل قرارگیری این پاکت ها در کنار یکدیگر نیز جای سوال است. شیوع پاندمی ،میانگین نفر ساعت استفاده از این فضا ها را در خلال چند ماه گذشته به شدت بالا برد واین امر تبدیل شد به فرصتی برای به چالش کشیدن الگو های مرسوم فضا های مسکونی، خصوصاً در تیپ بسیار رایج آن ، آپارتمان 0، از طرفی دیگر بسیاری از فعالیتهایی که طی سالها به دلیل کم بود فضا،..... به بیرون از خانه رانده شده بودند، به انتظارات جدی امروز از فضاهای مسکونی بدل گشتند. در این پروژه سعی شده تا الگوهای ترکیب دانه ها در مقیاس خرد و کلان از اتاقها در یک واحد آپارتمانی تا یک مجموعه در شهر مورد مطالعه و بازنگری قرار گیرند در نظر گرفتن پارامتر زمان در این ترکیب ، ذات یک واحد مسکونی را از یک پاکت به بستری سیال و فعال برای طیفی از فضاهای منعطف تغییر می دهد. درهم تنیدگی فضاهای باز ، نیمه باز و بسته ، فضاهای عمومی ، مشاع و خصوصی از دیگر نتایج این نوع نگاه است. حرکت از چهارچوبی قطعی به سمت طیفی از پتانسیل های بالقوه و بالفعل، در کل و جزء می تواند،ما را به پروتوتایپی قابل قبول برای سکونتظ پس از بحران پاندمی برساند. اتفاقی که می توانست سالها پیش بیفتد