یک رویکرد کیفی برای تعریف کدهای شناور برای ساختمان ارتفاعات متوسط ​​در مترو ونکوور.
به نظر می رسد رابطه میان تراکم شهر و کیفیت زندگی نیاز به بازنگری دارد. در تقابل با مراکز شهر شلوغ و پر تراکم که افت کیفیت زندگی، شلوغی، نا امنی و آلودگی را به دنبال داشت، محله هایی با خانه هایی تک خانواری جدا از هم، با کمترین عملکردهای غیر مسکونی، نمادی برای یک محله ایده آل بوده است.
ولی تجربه گسترش افقی و کم ارتفاع در شهرهایی مانند ونکوور، نه تنها مستلزم هزینه های بالای زیر ساخت ها و حمل و نقل است، بلکه تاثیری عمیق بر کیفیت زندگی شهری دارد. محله هایی بسیار خلوت موجب عدم تعامل ساکنین با یکدیگر، تفکیک شدید زندگی شب و زندگی روز، تعامل کم کودکان، فاصله زیاد امکانات شهری و عدم احساس امنیت و تعلق، شده است و کیفیت با هم زیستن را به حداقل رسانده است.
این پروژه می کوشد که نشان دهد اگر بتوانیم در برخورد با ساختمان های مسکونی با ارتفاع متوسط، از مفهوم تراکم بالا به معنی مساحت بالا به سمت افزایش فضاهای قابل زیست حرکت کنیم، می توانیم مفهوم ازدست رفته محله را باز تعریف کنیم، مفهوم محله به عنوان با هم زیستن به جای جمع جبری زندگی های مجزا.
دراین نگاه، مفهوم ساختمان به عنوان جمع فضاهای قابل فروش و فضاهای ارتباطی به مفهوم ساختمان به عنوان مجموعه ای منعطف از فضاهای قابل زیست تغییر می کند.